czwartek, 27 września 2012

Marta Obuch "Miłość, szkielet i spaghetti"

Tytuł: Miłość, szkielet i spaghetti

Autor: Marta Obuch

Wydawnictwo: SOL

Liczba stron: 334

Rok wydania: 2012

ISBN: 978-83-62405-24-4

Cena: 29.90 zł

Można dorwać na: Księgarnia Gandalf

Jeżeli chodzi o kryminały, to oboje z Normanem raczej unikaliśmy tematu. No chyba że ktoś nam coś polecił gorąco, albo jeżeli okładka była fajna, a tytuł intrygujący (tak, wiem...to takie płytkie oceniać po okładce!). No ale raczej unikaliśmy i nie znaliśmy się na temacie. Aż do czasu, kiedy kochane, dobrotliwe wydawnictwo SOL, postanowiło nas obdarować aż dwiema pozycjami z półeczki "seria z kilerem". O wcześniejszej "Dziewczynie z aniołem" z pewnością pamiętacie - książka była ogólnie dobra i przyjemna w odbiorze, ale czapek z głów nie zrywała. Natomiast "Miłość, szkielet i spaghetti" w porównaniu do niej, dosłownie zrywa z d... gacie!

Poznajemy trzy siostry, oraz ich mamę i ciocię, które wszędzie, gdzie się znajdą, wywołują istny cyrk wydarzeń. Ewelina to najmłodsza latorośl, która jest wulkanem energii i wścibstwa, co tworzy baaardzo wybuchową mieszankę. Dorota to ta "średnia", nierozgarnięta i czasami lekko durna, ale z darem do owijania sobie facetów wokół małego palca. Julianna to najstarsza z sióstr - ruda psycholożka z poukładanym w miarę możliwości życiem, która jak na istotę religijną i konserwatywną dość chętnie oddaje się rozpuście. No a mama i ciocia to jak dwie dorodne wiśnie na czubku mocno przesłodzonego tortu. Naturalnie to nie owe panie są najważniejsze w powieści, ale jakoś tak wyszło, że to one nadają jej pewien posmak;)Otóż początek wszystkich kłopotów bierze się z pewnego wykopaliska archeologicznego pod Jasną Górą. Banda naukowców zbliża się niebezpiecznie do pewnej tajemnicy, sięgającej jeszcze XVII-go wieku, co mocno nie odpowiada innej bandzie, tyle że Włochów, która prowadzi tartak niedaleko zamku w Olsztynie i brudne interesy w Rosji. Do tego pewien trup (!) popełnia samobójstwo skokiem z wieży jasnogórskiego klasztoru, inny trup znika, w Katowicach wybucha bomba, Jasna Góra zostaje okradziona, no i dzieje się jeszcze cała masa innych rzeczy, których tutaj nie upchnę, bo za długo by się czytało;) Wspomnę jeszcze tylko, że wyżej opisane siostrzyczki wmieszały się w całą aferę w momencie, kiedy "Dorotka-sierotka" postanowiła się zatrudnić u włoskiej mafii jako pielęgniarko-kucharka, przy czym jedyne co potrafiła ugotować, to woda na herbatę. No ale od czego są drabiny i uzdolniona kulinarnie rodzinka?

Kiedy byłam tak mniej więcej w połowie lektury, nie wiedziałam co o niej myśleć. Z jednej strony mamy świetną historię kryminalną, przypominającą swoją konstrukcją sieć, gdzie w pewnym momencie wszystko się ze sobą idealnie łączy. Autorka budzi podziw swoją wiedzą na temat Jasnej Góry i jej okolic, oraz historii ogólnej. Z drugiej jednak strony irytują bohaterowie, którzy używają nierealnie bogatego słownictwa, nawet przy tak trywialnym temacie jak pogoda. W dodatku granice absurdu zostają według mnie przekroczone w momencie, kiedy Ewelina wykopuje w ogródku Włochów cały arsenał i zabiera z niego bazooke, żeby ją sprzedać na allegro czy gdzieś tam! No proszę Was bardzo, czy to jest historia realna?! Na kryminałach się nie znam i nie wiem, czy powinny być realistyczne, czy też mogą się bratać z science fiction, ale ten konkretny z pewnością do "poważnych" nie należy- komediowy kryminał będzie tutaj najlepszym określeniem. Jest ogólnie jajcarsko i pociesznie, nawet kiedy ktoś ginie a ktoś inny groby rozkopuje (bo taka akcja też ma tutaj miejsce). Co by nie przedłużać, to stwierdzam iż jest to rzecz warta przeczytania, ale z odpowiednim nastawieniem. Można się świetnie rozerwać, pośmiać troszeczkę, a nawet liznąć trochę wiedzy historycznej i turystycznej, bo i opis Częstochowy jest w stu procentach zgodny z prawdą (mieszkałam, to wiem). Nie pozostaje już nic innego, jak nagotować sobie michę spaghetti i zasiąść do lektury!

Za możliwość przeczytania, serdecznie dziękuję wydawnictwu SOL :)

poniedziałek, 24 września 2012

Adam Roberts "Opowieść zombilijna"

Tytuł: Opowieść zombilijna

Autor: Adam Roberts

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Liczba stron: 164

Rok wydania: 2010

ISBN: 978-83-7506-637-1,/p>

Cena: 24.90 zł

Można dorwać na: Księgarnia Gandalf

"Jak na obiad nie ma mięcha, to normalnie czuję się oszukany..." Norman o podstawowej zasadzie gotowania

Normalnie już dość mieliśmy z Normanem tych wszystkich cukiereczków, które ostatnio czytaliśmy. Nic tylko "law ju", albo "nie law ju", humor tryskający z każdego słowa jak jakaś fontanna, "hepi endy" i inne takie. No ile można, ja się pytam?! Ile tego lukru człowiek może znieść?! Tak więc sięgnęliśmy z Normanem po jakiegoś kotleta w świecie landrynek, a tytuł jego mówi praktycznie wszystko o treści. Oto przed Państwem alternatywna wersja opowieści Dickensa, gdzie krew służy za aperitif, a mózgi za danie główne.

Cała sprawa zaczyna się od krótkotrwałej śmierci i nagłego wskrzeszenia Marleya, czyli dawnego wspólnika Ebeneezera Scrooge'a, ogólnie znanego dusigrosza i zimnokrwistego drania. Otóż szanowny Pan M. w chwilę po swoim zmartwychwstaniu zżera bezczelnie mózgi obecnych przy jego łożu boleści: duchownego, urzędnika miejskiego i grabarza. Głónym celem ataku zombie jest jednak nie kto inny, jak Ebenezer Scrooge, który okazuje się być jedyną szansą ludzkości na ocalenie przed błyskawicznie rozmnażającymi się zombie. Ebenezer zostaje nawiedzony przez trzy duchy, które pokazują mu jak zaraza mózgożerców pochłania świat i jak możnaby temu zaradzić - pytanie tylko, czy Scrooge odważy się zatłuc głównego sprawcę nieszczęścia i powstrzymać w ten sposób zbliżającą się katastrofę?

Przede wszystkim książka zadziwia pomysłem i alternatywną wersją historii Bożego Narodzenia i jego znaczenia dla ludzi. Ogólnie w tej książce wszystkie pomysły zaskakują, ale budują całkiem zgrabną i rozsądną całość. Swoim przesłaniem przypomina mi troszeczkę te wszystkie teorie spiskowe, odnoszące się do prawdziwej natury i historii naszej religii. Jeżeli chodzi natomiast o obrzydliwości i sceny pełne grozy, to niestety muszę rozczarować fanów podobnych klimatów - jest tego stosunkowo niewiele i nie jest to aż tak przerażające, jak się tego obawiałam. Owszem, jest kilka momentów, gdzie zombie coś przeżuwa i wypluwa, ale do horroru dość tu daleko. Język, którym posługuje się autor, jest dość przyjemny, a nawet momentami zabawny. Niestety nie odnosi się to do chwil, kiedy pojawiają się jakieś osobiste wtręty autora, który na siłę stara się być zabawny w stylu Pratchett'a, ale za Chiny ludowe mu to nie wychodzi i już bliżej nam do irytacji, niż do wybuchów śmiechu. Ogólnie książkę polecam na rozluźnienie i odtrucie słodyczowe, bo intelektualnie na pewno nas ta pozycja nie wzbogaci :)

wtorek, 18 września 2012

Magdalena Kordel "Wino z Malwiną"

Tytuł: Wino z Malwiną

Autor: Magdalena Kordel

Wydawnictwo: SOL

Liczba stron: 352

Rok wydania: 2012

ISBN: 978-83-62405-26-8,

Cena: 29,90 zł

Można dorwać na: Księgarnia Gandalf

"Jeżeli Twój sąsiad zrobił się nagle miły, to wiedz że coś się dzieje..." Norman parafrazuje ks. N.

Gdy idziesz ulicą, robisz zakupy, biegniesz do pracy lub na spotkanie - ON Cię obserwuje. Kiedy przemykasz nad ranem na paluszkach niemal, w najciemniejszym cieniu ulicy- ON patrzy na Ciebie. Nawet kiedy zdarzy Ci się potknąć na chodniku o kamień, rzucić papierek na trawnik miejski lub wypluć gumę w pobliskie krzaki - ON wie. Jest Twoim obserwatorem, prześladowcą, samowolnym stróżem Twojej moralności, nieproszonym komentatorem Twojego życia. Jest nieodłączną częścią Twojej codzienności i sędzią Twoich postępków. Jego władza jest ogromna- może wznieść Cię na wyżyny, lub zniszczyć doszczętnie. Jego opinia o Tobie przeraża Cię bardziej, niż siły jakiejkolwiek wiary. Wie o Twoich tajemnicach więcej niż sam Bóg i Święty Mikołaj razem wzięci... Oto cała prawda o Twoim SĄSIEDZIE.

Tak, oboje z Normanen dobrze wiemy, jak przerażająco brzmi nasz wstęp. Jednak zapewniam, że każdy kto mieszka lub kiedykolwiek mieszkał w małej miejscowości to wie, że w niczym nie przesadziliśmy i- być może jako pierwsi w historii blogerskiej - napisaliśmy samą prawdę na ten temat. Tu nie ma landrynek i sentymentów, nie ma radosnego machania sobie łapkami z okien na dzień dobry lub dobranoc. W małym miasteczku nie ma solidarności mieszkańców i wspólnej walki o dobro pojedynczych jednostek. Małe miasteczko nie jest hipisowską komuną, tylko zaminowanym poligonem. Jednak Magdalena Kordel stara się nam wmówić, że jest zupełnie na odwrót...

Narratorką powieści jest Majka, która jakiś czas temu przeprowadziła się wraz z nastoletnią córką - Manią, z Warszawy do Malowniczego. Małe miasteczko szybko ją zaakceptowało, a główna bohaterka otworzyła pensjonat - "Uroczysko". Majka jest po rozwodzie, mieszka w swoim pensjonacie wraz z przyjaciółmi (ciężarna Jagoda,Florek pszczelarz, skrzywiona życiowo Kasia i jej dwie pociechy, oraz trzy psy i kot), uczy polskiego w pobliskiej szkole i romansuje z miejscowym weterynarzem. No i oczywiście codziennie przeżywa niezwykłe przygody, jak to zazwyczaj w małych miasteczkach bywa. Zaczyna się od przyjazdu do Malowniczego Niemki nie Niemki, która podobno chce swoimi bezdusznymi zębiskami i pazurami wyrwać mieszkańcom ich ziemię. Nasza narratorka oczywiście przygarnia dziewczynę i dość szybko okazuje się, że Malwina (czyli rzeczona Niemka nie Niemka)jest jak gwiazdka z nieba - sprowadza wraz ze sobą nadzieję na polepszenie bytu całej ferajny z Uroczyska. Oczywiście to nie wszystko! W powieści pojawiają się jeszcze szalona Jonacka, która przypomina swoim światowym stylem Lady Gagę, ciotka Rozalia z okazjonalną demencją, Bronek vel James Bond, jedenaście szczeniaków cudem ocalonych z obozu zagłady, rybka z depresją, przedwojenny fortepian i paru innych gości. Tak więc z każdym kolejnym porankiem Majka musi stawiać czoła coraz to dziwniejszym i bardziej szalonym osobowościom i zdarzeniom.

Czytając powieść Pani Kordel nie mogłam się opędzić od natarczywego wrażenia, że gdzieś już to widziałam, gdzieś otarły się moje oczęta o podobną historię...no i zajarzyłam! Toż to historia natchniona Katarzyną Grocholą i jej "Nigdy w życiu!". Klimacik podobny, przeżycia głównej bohaterki też, a do tego pokrętne dni powszednie, z ciągłymi przygodami... . No ale nie jest to kopia, tylko twór duchem, do wyżej wspomnianej, nawiązujący. Czyta się cudownie lekko i błyskawicznie, czarując stworzonym obrazem słodkiego życia małomiasteczkowego (o jakżesz to dalekie od rzeczywistości!). Język Pani Kordel jest wręcz pocieszny, a bohaterowie rozmawiają ze sobą w sposób humorystyczny i "wylajtowany", niezależnie od ich wieku i pozycji zawodowo-społecznej. Ten język właśnie jakoś tak troszkę mnie kolił, bo nijak się ma do rzeczywistości. No ale przecież o to chodziło, prawda? Co byśmy się mogli troszkę zaczarować takim lukrowanym życiem, ocierającym się o konwencję komedii romantycznej. Dość już jednak o treści, teraz kilka słów o opakowaniu cukierka. No więc szata graficzna jest idealnie zsynchronizowana z zawartością dzieła. Jest kolorowo, smakowicie (dorwałoby się taką kistkę winogron!) i ogólnie wszystko się kupy trzyma. Widać, że grafik nieco się wysilił i nie zrobił okładki typu "kopiuj - wklej" (musicie przyznać, że czasami okładki książek wyglądają, jakby je sześciolatek robił). Moja ogólna ocena? Książkę polecam głównie kobietom (ja na pewno jeszcze sięgnę po jakieś książki Pani K.), bo potencjalny facet to by chyba zaczął głową w ścianę walić - takie to babskie czytadło ;)

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu SOL :)

środa, 12 września 2012

Timo Parvela "Miecz. Strażnicy Sampo I"

Tytuł: Miecz. Strażnicy Sampo I

Autor: Timo Parvela

Wydawnictwo: KOJRO

Liczba stron: 200

Rok wydania: 2011

ISBN: 978-83-928235-2-0

Cena: 36,75zł

Można dorwać na: Księgarnia Gandalf

"Efekt cieplarniany? a wsadźmy sobie wszyscy korek w d..., to może się klimat poprawi!" Norman

A co by było, gdyby wszystkie mity świata okazały się jego prawdziwą historią? Gdyby wszelkie zasłyszane przez nas legendy i podania były nagimi faktami, a nie bajaniem bezzębnych staruszek, spędzających słodko ostatnie lata życia na straszeniu kolejnych pokoleń dzieci? Mnie osobiście już fakt istnienia Normana przerasta, a co dopiero Zeusa, Światowidza, Baby Jagi i krasnali imprezujących ostro po drugiej stronie tęczy! A Was?...

Kalevala to fiński epos narodowy, który między innymi opowiada o stworzeniu Sampo- mitycznego rogu obfitości, który swojemu posiadaczowi daje bogactwo i dobrobyt. W wyniku konfliktu pomiędzy pomysłodawcą Sampo - Väinämöinenem, a obdarowaną nim Louhi, dochodzi do rozbicia rogu i rozrzucenia jego części po całym świecie. Wściekła Louhi po dziś dzień stara się zebrać części Sampo na nowo, i zagarnąć wszelkie bogactwa Ziemi dla siebie. Jeżeli tego dokona, to cały świat pochłonie mrok i rozpacz. To tyle, jeśli chodzi o wytłumaczenie o co "kaman" - jeżeli coś pokręciłam, to od razu przepraszam i wyjaśniam, że fińska mitologia nie należy do najprostszych! No to teraz przejdźmy do streszczenia książki pana Parvela...

Ahti i Ilmari to dwójka jedenastolatków, w ręce których trafiają kantele (jakiś dziwaczny, narodowy instrument muzyczny - nie pytajcie jak wyglądają, bo nie mam bladego pojęcia) o bardzo dziwnym wyglądzie i nieznanym pochodzeniu. Wkrótce chłopcy odkrywają, że gra na tym dziwacznym instrumencie budzi tajemnicze siły i zmusza świat do naginania się do ich woli (w sensie kanteli, a nie dzieciaków - chłopcy nie mają bladego pojęcia jak tym ustrojstwem sterować). Szybko dowiadują się, że mają w swoim posiadaniu jeden z fragmentów legendarnego Sampo, a ich ojcowie byli jego strażnikami, dopóki nie zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach. Ich zadaniem staje się więc przejęcie schedy po ojcach i ochrona Sampo przed żądną władzy matką koleżanki, która okazuje się samą Louhi, oraz jej sługami - śmierdzącymi niemiłosiernie hisanami. Tak więc banda dzieciaków przed mutacją i pierwszymi objawami pokwitania (dołączy do nich starsza siostra Ilmariego i córka Louhi) musi zbawić świat, który już zaczyna obumierać, wskutek zbierania okruchów Sampo przez Louhi. Czy misja się powiedzie? czy chłopcy ocalą Ziemię? żeby się tego dowiedzieć, trzeba będzie czekać na kolejne części sagi ;)

Książka jest baaardzo fajna. Jedyne, co mi się w niej nie spodobało to okładka, która jest po prostu brzydka i nieciekawa. Jest to jednak jedyny szczegół, którego można by się - na siłę - uczepić. Fantastyczne jest to, z jaką lekkością autor połączył mitologię z rzeczywistością, tłumacząc pochodzenie coraz gwałtowniejszych kataklizmów, występujących na całym świecie. W powieści nie ma oczywistych rozwiązań, a jakby się dobrze zastanowić, to i zło nie jest takie całkiem czarne, a dobro białe. Historia jest idealnie wyważona, lekka w odbiorze, a momentami wręcz poetycka. Idealna zarówno dla dzieci, jak i nieco starszych czytelników - tak więc fajnie fajnie, polecam jak najbardziej, bo pomysł świetny, a realizacja jeszcze lepsza!

Timo Parvela, podobnie jak cała fińska literatura, jest mi kompletnie nieznany...a wielka szkoda! Ten świetny pisarz siedzi gdzieś tam, w dalekich, północnych krajach, i skrobie te swoje perełki literackie już od lat dziewięćdziesiątych. Studiował na uniwersytecie w Jyväskylä (pół królestwa i ręka Normana dla tego, kto to poprawnie odczyta) i przez sześć lat pracował jako nauczyciel w podstawówce. Później kolesia olśniło i został pełnoetatowym pisarzem. Idzie mu to całkiem nieźle, bo po wpisaniu jego nazwiska na "wujku Google" wyskoczyły mi zdjęcia dobrze odżywionego i uśmiechniętego faceta.

Za możliwość zapoznania się z powieścią serdecznie dziękuję wydawnictwu KOJRO :)

wtorek, 4 września 2012

Manuela Gretkowska "Obywatelka"

Tytuł: "Obywatelka"

Autor: Manuela Gretkowska

Wydawnictwo: Świat Książki

Liczba stron: 320

Rok wydania: 2008

ISBN: 978-83-247-1209-0

Cena: 34,90 zł

"Ciężko być kobietą...a babą to już w szczególności!" Norman,

Czytając książkę Manueli Gretkowskiej, ciężko się nie zgodzić z Normanem...ale po kolei!

Gretkowska była kiedyś jedną z moich ulubionych autorek. Dzika, inteligentna i zaskakująca, bez oporów sięgała po najbardziej szalone pomysły i wizje, tworząc literaturę brawurową i nowoczesną. "My zdies` emigranty", "Tarot paryski", "Kabaret metafizyczny" i kilka późniejszych dzieł przyzwyczaiły mnie do obrazu kobiety wyzwolonej i pełnej ekscentrycznych odchyleń od powszechnie przyjętej normy. Jednak "Obywatelka" to twór zupełnie innej kobiety - zmamusiałej, starszej już, przyczesanej takiej i ogólnie drepczącej spokojniej nieco po powierzchni dni powszednich. Jednak - dziękujmy bogom! - nadal myślącej i troszkę się szarpiącej z kajdanami norm społecznych.

"Obywatelka" to pamiętnik z czasów, kiedy pisarka postanowiła ni z gruchy, ni z pietruchy, założyć partię kobiet. Obejmuje on okres od 10.08.2006 roku, do listopada 2007 roku. Pisarka oburzona traktowaniem kobiet przez mężczyzn i ogólnie przez społeczeństwo polskie, postanawia coś z tym zrobić i stworzyć partię ku chwale i potrzebom własnej płci. Wszystko zaczyna się od zamieszczenia oficjalnego manifestu w internecie o tym, jak to nam, kobitom źle, jak nami własne Państwo pomiata i w ogóle i w szczególe jest nie fair na tym polskim padole łez i nędzy. Odzew był natychmiastowy, a gigantyczna machina oblężniczo-polityczna zaczęła ruszać swoimi trybami i przeć do przodu. Gretkowska nie patyczkuje się, pisze wprost o politycznych animozjach i przekrętach, o tym jak się politykuje w Polsce, jak buduje się zaplecze z poparcia innych upolitycznionych, jak się należy pieścić z mediami, żeby łaskawie poinformowały świat o naszym - partyjnym - istnieniu. PK - czyli Partia Kobiet, nabrała w błyskawicznym tempie krwi i ciała, dowodem na co były liczne problemy i zamoty związane z jej funkcjonowaniem. Pani Manuela wyjawia kulisy własnego życia prywatno-publicznego, które w stu procentach poświęciła dla swojej idei i marzeń, o Polsce zbabiałej i uczciwej. Niestety, jak to w naszym cudooownym kraju bywa, choć chciano dobrze, to wyszło jak zawsze. Partia zyskała rozgłos dopiero po opublikowaniu plakatu wyborczego, na którym zarówno autorka jak i jej popleczniczki, wystąpiły golusieńkie i poważne. Żeby pokazać ciało Polski umęczonej i jednocześnie dumnej ze swojej kobiecej natury, Manuela Gretkowska i członkinie jej partii zaryzykowały wszystkim, co miały - pozycją zawodową, społeczną, szczęściem rodzinnym i zdrowiem psychicznym. Gigantyczny projekt upadł, ponieważ zabrakło funduszy na reklamę i czasu na doszlifowanie wewnętrznych struktur PK, dlatego też partia nie weszła do parlamentu. Happy-end jakiś jednak jest, bo pozostaje rozbudzona nadzieja, że może już niedługo baby będą w stanie lepiej się zorganizować i sięgnąć po należną im władzę.

Uff! No trzeba przyznać, że książka Pani G. jest bardzo mądra i zmuszająca do myślenia. Nawiasem mówiąc to zadziwia mnie to, że w swoim czasie nie wywołała burzy medialnej, bo pokazuje brudną stronę polityki. Nazwiska Tuska, Kwaśniewskiego, Giertycha i paru innych znanych, są rzucane lekką ręką, bez patosu i fałszu, wyjawiając brzydką prawdę o ich interesowności i nieszczerości w stosunku do przeciętnych zjadaczy chleba. Tak ogólnie to dzieło Gretkowskiej można traktować jako podręcznik dla tych, którzy chcą i mogą, ale nie wiedzą jak założyć własną partię.

Początek jest mało wciągający, bo pisarka wyciąga jakieś na siłę metafizyczne bambetle i dyrdymały. Coś tam o dzieciństwie swojej córki, coś o penisie swojego partnera, no i coś o swoim własnym ciele - matczynym i zmęczonym już nieco. Kiedy mamy ochotę rzucić książkę w diabły, bo co nam będzie kity wciskać i łzy poruszenia na siłę wyciskać, to zaczyna się robić ciekawie- pojawia się wizja PK. Wciągają nas te wszystkie podrygi pisarki na scenie politycznej, jej dziecinne podejście do pojęcia prawdy i szczerości, no i słodka nadzieja na powodzenie swojej misji. Czujemy się tak, jakbyśmy pod prywatną kołderkę celebrycką zaglądali i wołali "akuku!". Nie opuszcza ani mnie, ani Normana myśl niejasna, że wszyscy powinniśmy zostać feministkami i działaczkami, ponieważ fizjologia nasza do tego zobowiązuje, a Matka-Polska wręcz oczekuje ze zniecierpliwieniem.

Manuela Gretkowska to pisarka przez wielkie i napuszone "P", bo może i ludzka i oswojona dość, to jednak nietykalnością jakąś zalatuje. Jej metafizyczny balonik mentalny jest niemożliwy do przekłucia, ale nie dlatego, że się nie da, a dlatego, że nie wypada. To już swoisty symbol literatury nowoczesno-feministycznej, a mnie jako kobiecie, jeździć po niej nie pasuje. Przyznam tylko, że pomimo mojej wielkiej sympatii do autorki, straciłam do niej zapał. Książkę oczywiście polecam, bo warto się dowiedzieć tego i owego o naszym kraju, ale uprzedzam wszystkich tych, którzy kiedykolwiek czytali Gretkowską z lat 90-tych, że to już nie ta sama pisarka i nie ten sam smaczek.